Niewiasto błogosławieństw,
prawdziwie uboga w duchu!

Wspomóż nas w używaniu rzeczy tego świata
z właściwym dystansem i ze zdrowym zaufaniem
jak ten kto czuje nad sobą
kochające i przewidujące oblicze
Boga Stwórcy i Ojca!

Dziewico milczenia,
mistrzynio kontemplacji!

Wskaż nam drogi do nieba
Naucz nas słuchać Chrystusa
jak się słucha przyjaciela najdroższego;
spraw byśmy jak ty mogli kontemplować
oczyma serca
Króla ubogiego i ukrzyżowanego!

Uczennic o Chrystusa,
roślinko Franciszka!

Daj nam twoje umiłowanie Ewangelii
wszczep w nas odwagę życia
całkowicie według słów Jezusa
abyśmy stali się jak Ty, jak Franciszek
wiarygodnymi świadkami braterstwa i miłości!

Siostro Klaro!
dziewico tak bardzo podobna
do dziewicy z Nazaret
proś za nami Trójcę Przenajświętszą
której niech będzie chwała na wieki wieków.
Amen.

Asyż dzieli się na dwie frakcje: jedni opowiadają się po stronie rodziny, drudzy po stronie uciekinierek. Rozgniewany ojciec, Favarone jest zdecydowany, chce odzyskać córkę żywą lub martwą. Jednak gromadzie silnych mężczyzn nie udaje się podzwignąć Agnieszki, która za łaską Bożą staje się zbyt ciężka, by mogła ją unieść ludzka siła. W kilka dni później przybywa do opactwa Franciszek, i dokonuje obłóczyn Agnieszki w habit zakonny, poświęcając ją na zawsze Panu.
Wybiera dla nich stałą siedzibę, ubożuchne mury kościółka św. Damiana. Klara i Agnieszka, w modlitwie i ubóstwie, zaczynają rozumieć swoje przeznaczenie. W krótkim czasie grupa młodych dziewcząt z Asyżu i Perugii pod przewodnictwem Klary tworzy pierwszą wspólnotę „Ubogich Sióstr".

W tym miejscu Klara pozostanie aż do śmierci. Upłyną 42 lata życia zakonnego oddanego modlitwie, milczeniu, ubóstwu, pokucie i miłości wobec sióstr. Życia - dobrowolnie i hojnie ofiarowanego całkowicie Chrystusowi! Mury monasteru św. Damiana przechowały wiernie aż do dzisiaj sekret świętości Klary i pierwszych „Ubogich Sióstr". Tutaj wszystko jest zachowane, jak wtedy: ziemia, kamienie, drzewa...
C h ó r. Jest to miejsce modlitwy i kontemplacji, życia zjednoczonego z Bogiem. Wszystko jest zachowane w skrajnym ubóstwie z tamtych dni: ławy, ich oparcia, pulpity... Na jednym z nich pergamin z wypisanymi imionami pierwszych sióstr!
O g r ó d, który same uprawiają dla zaspokojenia koniecznych potrzeb dnia codziennego. Klara często zachęca swoje siostry do pracy, ponieważ - mawiała - do szczodrobliwości innych można odwoływać się jedynie wtedy, gdy z własnej pracy nie wystarczy na codzienne wyżywienie. Nawet, gdy była chora, Klara nie wyłączała się z pracy. Wykorzystując swoją umiejętność szycia i haftowania, właściwą wszystkim dziewczętom ze szlacheckich rodzin, zaopatruje w paramenty liturgiczne wszystkie kościoły w okolicy. Z ich rąk wychodzą przepiękne haftowane okrycia, lniane obrusy na ołtarze, korporały i inne przedmioty liturgiczne, które Klara wysyła jako dar do ubogich kościołów Asyża i okolicznych wiosek.
Ze wszystkich zakątków ogrodu można podziwiać całą dolinę umbryjską i usłyszeć zaproszenie do chwalenia Boga poprzez wszelkie stworzenie. Także Franciszek, zatrzymując się tutaj, wzniósł się na szczyty mistycznej poezji wychwalając Pana swoim cudownym „Kantykiem stworzeń".
A oto ubóstwo i prostota r e f e k t a r z a. Tutaj spożywały siostry skromne posiłki. Na ostatnim stole po prawej stronie stoją zawsze kwiaty przypominając miejsce, przy którym siedziała zwykle Klara.
Klara nie chciała nigdy korzystać z żadnych przywilejów; o jedno jedynie będzie błagać bezustannie: o nieposiadanie niczego, aby być pozbawioną wszelkiego zabezpieczenia ludzkiego. Otrzyma ten przywilej najpierw od papieża Innocentego III, a potem od wielkiego przyjaciela i doradcy Grzegorza IX; przy końcu życia uda się jej wprowadzić ten „przywilej" do Reguły przez siebie ułożonej, a zatwierdzonej przez Innocentego IV.
W środku klasztoru znajduje się k r u ż g a n e k (chiostro): kącik spokoju i milczenia, który wyraża zamknięcie i jednocześnie otwarcie się na świat. Kontemplacja bowiem jest zanurzeniem w Bogu wszystkich problemów ludzkich, bliskości z każdym człowiekiem, solidarności z całym stworzeniem.

W górnej części klasztoru znajduje się d o r m i t o r i u m (sypialnia). Wszystkie siostry spały na skromnych matach, rozłożonych wzdłuż ścian.
Tutaj Klara przeżyje chwile najcięższych cierpień i bólu: przez 28 lat odczuwała poważne bóle i była częściowo sparaliżowana. Ale tutaj także doznaje od Pana najwyższych radości i przywilejów. Tutaj przeżywa radość, widząc wokół siebie prawie całą rodzinę: także Beatrice, najmłodsza siostra, staje się mniszką, a po śmierci męża Favarone, również matka wybiera życie w klauzurze.
Tutaj papieże i inni dostojnicy Kościoła odwiedzają Klarę prosząc o radę i modlitwę. Stąd Bracia, po śmierci Franciszka, czerpią stałą zachętę i przypomnienie o wierności najbliższej jego sercu „pani" - ubóstwu.

1 | 2 | 3 | 4
Wszelkie Prawa Zastrzeżone 2009
Klasztor Sióstr Klarysek p/w Niepokalanego Serca Maryi.
Projekt i wykonanie StudioDedo.pl