Niewiasto błogosławieństw,
prawdziwie uboga w duchu!

Wspomóż nas w używaniu rzeczy tego świata
z właściwym dystansem i ze zdrowym zaufaniem
jak ten kto czuje nad sobą
kochające i przewidujące oblicze
Boga Stwórcy i Ojca!

Dziewico milczenia,
mistrzynio kontemplacji!

Wskaż nam drogi do nieba
Naucz nas słuchać Chrystusa
jak się słucha przyjaciela najdroższego;
spraw byśmy jak ty mogli kontemplować
oczyma serca
Króla ubogiego i ukrzyżowanego!

Uczennic o Chrystusa,
roślinko Franciszka!

Daj nam twoje umiłowanie Ewangelii
wszczep w nas odwagę życia
całkowicie według słów Jezusa
abyśmy stali się jak Ty, jak Franciszek
wiarygodnymi świadkami braterstwa i miłości!

Siostro Klaro!
dziewico tak bardzo podobna
do dziewicy z Nazaret
proś za nami Trójcę Przenajświętszą
której niech będzie chwała na wieki wieków.
Amen.

Ale i Franciszek zawdzięcza Klarze bardzo wiele. Z nią omawia swoje problemy i swoje wątpliwości; powierza się jej opiece, kiedy jest chory; rozpoznaje w jej siostrach tego samego ducha ewangelicznego, którego roznieca w swoich naśladowcach.
W 1253 r., w drodze powrotnej z Francji, papież Innocenty IV zatrzymuje się na dłuższy czas w Perugii i przybywa do Asyżu. Poświęca wtedy ołtarz w katedrze Św. Rufina i w opactwie Benedyktynów w kościele św. Piotra, konsekruje bazylikę św. Franciszka i dokonuje uroczystej kanonizacji św. Stanisława biskupa i męczennika z Krakowa. Odwiedza również chorą św. Klarę. Wkrótce potem zatwierdza oficjalnie Regułę przez nią przygotowaną wraz z ponownym potwierdzeniem przywileju ubóstwa. Jest to ostatnia radość Klary na ziemi. Wieczorem 11 sierpnia, w uroczystość św. Rufina, otoczona wszystkimi siostrami, w obecności brata Leona, brata Anioła i brata Ginepro, Klara odchodzi z tego świata.
Pogrzebowi przewodniczy osobiście wspomniany wyżej papież Innocenty IV. Ciało wniesiono w obręb murów miasta i złożono w kościele św. Jerzego.
Wkrótce rozpoczyna się proces kanonizacyjny stwierdzający heroiczność cnót św. Klary, a 15 sierpnia 1255 r. zostaje ogłoszona świętą. Buduje się bazylikę ku jej czci. Pracami kieruje brat Filip da Capello. Budowa idzie bardzo sprawnie. Już w roku 1260 ciało św. Klary zostaje przeniesione do wnętrza bazyliki i złożone pod wielkim ołtarzem. Klaryski od św. Damiana przekazują swój klasztor kapitule przy katedrze św. Rufina, a w zamian otrzymują kościół św. Jerzego i jego obejścia. Przenoszą się do nowego konwentu i zabierają ze sobą wszystkie najważniejsze i najdroższe relikwie, których do tej pory zazdrośnie strzegły.
F a s a d a b a z y l i k i, o skrajnej prostocie, jest wybudowana z kamienia białego i różowego ułożonego w poziome pasy. Po obydwu stronach portalu strzegą wejścia dwa kamienne lwy, w partii środkowej prześwita przepiękna rozeta, starannie wycyzelowana. Wnętrze bazyliki w stylu gotyckim, na planie krzyża łacińskiego, jednonawowe. Na ścianach bocznych są ślady fresków i malarstwa przypisywanego uczniom Giotta, niestety w w. XVI bardzo uszkodzone. Nad głównym ołtarzem dominuje krzyż, na obrzeżach którego, oprócz figur Matki Chrystusa i św. Jana, znajdują się: św. Franciszek całujący stopy Zbawiciela i dwie klaryski - św. Klara i bł. Benedykta. W transepcie lewym od ołtarza jest przedstawiona historia Nowego Testamentu i sceny upamiętniające śmierć Klary; w prawym natomiast można podziwiać dzieło wykonane na desce w 1284 r. przez Maestro di S. Chiara z obrazem Świętej i osiem wydarzeń z jej życia.
Po prawej stronie nawy usytuowany jest starożytny Kościół św. Jerzego z XII w. obecnie całkowicie włączony w bazylikę. Tutaj Franciszek uczył się czytać i pisać. Tutaj przemawiał do ludu asyskiego. Tutaj został pierwotnie pochowany i tutaj ogłoszony świętym.

Również św. Klara przeżyła wiele momentów swego życia w tym kościele i tutaj początkowo została pochowana. W środku przeszklonej ściany, która zamyka obecną kaplicę św. Jerzego, znajduje się Krzyż, namalowany w stylu bizantyjskim, z którego Chrystus przemówił do Franciszka w r. 1206 w kościółku św. Damiana: „Franciszku, idź i odbuduj mój kościół, który, jak widzisz, jest w ruinie". Po przeciwległej stronie ołtarza są przechowywane niektóre relikwie:

  • brewiarz i tunika św. Franciszka;
  • szkatułka z włosami św. Klary;
  • alba haftowana przez św. Klarę;
  • tunika i płaszcz Świętej.

Schody z nawy głównej prowadzą do krypty, gdzie w kryształowej urnie jest widoczne ciało św. Klary, odnalezione w 1850 r. w sarkofagu pod głównym ołtarzem. Krypta jest ozdobiona onyksem i kosztownymi marmurami.
Klara spoczywa w połowie zbocza góry Subasio, od strony, z której rozciąga się widok w kierunku Spoleto, podczas gdy z drugiej strony, z której wzrok biegnie do Perugii, spoczywa Franciszek. W ten sposób miasto pozostaje stale w objęciach tych dwojga świętych, którzy kontynuują ożywiające posłanie również do dzisiejszego człowieka.

1 | 2 | 3 | 4
Wszelkie Prawa Zastrzeżone 2009
Klasztor Sióstr Klarysek p/w Niepokalanego Serca Maryi.
Projekt i wykonanie StudioDedo.pl